Hélène Grégoire

De in Laren geboren Hélène Grégoire richt zich in haar kleurrijke schilderkunst vooral op de natuur. Door nadruk op structuren en expressieve kleuren wil zij in haar evenwichtige composities een bepaalde stemming overbrengen. De sfeer van het moment, veranderingen in seizoenen of weersomstandigheden zijn hierbij bepalend. Zij bouwt haar harmonieuze composities op uit heldere kleurvlakken. Het effect van licht en schaduw, dat een steeds grotere rol gaat spelen, fascineert haar. Het recente werk toont een meer abstracte behandeling van het onderwerp. Details laat zij achterwege, zij reduceert het landschappelijke motief tot de essentie. Hierdoor krijgen de schilderijen een meditatief karakter. De stemmingsbeelden van Hélène Grégoire stralen rust, evenwicht en harmonie uit. Hélène Grégoire concentreert zich op een basisvorm, de essentie die overblijft na een weloverwogen abstraheringsproces. De staande menselijke gestalten, voornamelijk vrouwen, zijn ontdaan van overbodige details. Hierdoor creëert hij krachtige beelden met een sterke zeggingskracht.

Steeds is de directe omgeving de voornaamste bron van inspiratie. Vanuit visuele ervaringen van wat er dichtbij afspeelt met de bijbehorende emotionele lading ontstaat een doek. De kunstenares is dan ook niet ge?eresseerd in een exacte weergave, een onderwerp is slechts een aanleiding. Zo draait het bij haar landschapsschilderingen niet om een specifieke locatie, de afgebeelde plek dient slecht als referentiepunt. Een snelle schets te plaatse of een foto vormt een eerste aanzet. Vervolgens zet zij het schilderij op met de kwast waarna de afwerking en het aanbrengen aan accenten geschiedt met het paletmes.

Wat Hélène Grégoire vooral wil is haar ervaring van het landschap overbrengen, waarbij zaken die een kunstenaarsoog opvallen bepalend zijn: zoals de ‘kleursfeer’ of het ‘ruimte-effect’. Twee dingen zijn daarbij van het grootste belang: compositie en kleur. Er dient sprake te zijn van een evenwicht van de kleurvlakken en een balans tussen horizontale, verticale en eventuele diagonale elementen op het doek In elk werk accentueert de kunstenares een paar sterke punten, waaraan zij de rest van de compositie verankert.

Gedurende dit proces, wordt het landschap geabstraheerd: details vallen weg, vormen vereenvoudigen en het kleurgebruik strookt niet langer met de werkelijkheid. Dit alles dient om het landschap terug te brengen tot de essentie van haar ervaring. Zo ziet de beschouwer als het ware het bos dat achter de bomen schuilt. Dit betekent niet dat er niks van de specifieke locatie waarop het werk in geïnspireerd terugkomt. Want het Australische licht is veel harder en sneller en levert zodoende fellere kleuren op. De werken die op Australische lijn geïnspireerd, zijn duidelijk te onderscheiden. Bij terugkeer in Nederland speelde dat in eerste instantie nog een rol, maar gaandeweg werd het licht weer diffuser.

De landschappen van Hélène Grégoire zij dus geen kopieën maar interpretaties, of zoals zij het zelf verwoord: “Meditaties op het onderwerp die uitmonden in visuele poëzie”. De gehanteerde schilderstijl draagt ook bij aan het bereiken van dit laatste. Het is stijl die het midden lijkt te houden tussen impressionistisch en expressionistisch.

Impressionistisch vanwege het feit dat de indruk die het afgebeelde maakte op de kunstenaar belangrijker is dan een correcte weergave ervan. Expressionistisch vanwege het uitbundige kleurgebruik en de emotionele lading die zij aan het werk geeft. Beeldende kunst is vanwege haar visuele karakter een universele taal, een (beeld)taal waarvan Hélène zich bedient om het publiek niet zozeer te laten zien wat zij zag, maar wat zij voelde.

Website : www.helenegregoire.com